Een tijdje geleden kwam ik een sprookje tegen wat mij als kind was voorgelezen. Dit sprookje had toen veel indruk op mij gemaakt, ik herinnerde me er zelfs weer de levendige beelden bij die ik er toen bij fantaseerde. Het is eigenlijk een rare gewaarwording om iets van toen, zijn intrede te laten doen in het heden. Vaak blijkt zo’n herinnering met de tijd te zijn veranderd, althans de beleving die je er toen bij had is niet meer hetzelfde.

Herinneringen

Het is mij meer dan eens overkomen dat ik enthousiast iets terug zocht wat ik als kind geweldig vond en dat dit in het licht van het nu ontzettend tegenvalt. Bijvoorbeeld bij een tekenfilm die ik vroeger veel keek, of toen ik een oude leerkracht tegenkwam en nu helemaal niet zo leuk bleek te zijn als dat ik in mijn herinnering had. Mijn ervaring van nu is vaak totaal verschillend met de herinnering die ik ervan had. ‘Had’ ja, want de plezierige herinnering is dan ook meteen pijnlijk en onomkeerbaar overschreven.

Bij zo’n ervaring voel ik me dan ook wel eens ook voor de gek gehouden. Was alleen Sinterklaas niet genoeg aan illusies, zijn er nog meer? Ik ga vervolgens aan mijn herinnering en mezelf twijfelen. Hoe kan het, dat ik dát toen zo geweldig vond? Had ik het toen in mijn hoofd beter of mooier gemaakt dan het in werkelijkheid was? In ieder geval was ik op mijn hoede bij dit soort vondsten. Mijn hele beeld over ‘mijn geschiedenis’ kon zo namelijk plotsklaps in duigen vallen. 

Wonderlijk

Gelukkig was dat bij dit sprookje juist niet het geval, het maakte meteen weer een diepe indruk. Veel van de verhaallijn was ik vergeten, maar ondanks dat, herkende ik het meteen! Destijds werd het me voorgelezen en nu las ik het zelf, dit maakte voor de impact dus niet veel uit. Wonderlijk! Het verhaal was echt hetgeen wat mij boeide, door het nu weer te lezen was ik weer precies daar waar ik toen ook was. Ik ervoer het bijna als op een soort plek, deze plek bestond weer, of beter; ‘nog’!

Ik wilde dit wonderlijke sprookje niet meer uit het oog kunnen verliezen en bereikbaar houden als een soort plek waar ik naartoe kon gaan. Ik copy-paste het naar naar de cloud, vanwaaruit ik zeker wist dat ik er op geheel sprookjes achtige- en magische wijze steeds naar kon terugkeren. Even maakte ik mezelf wijs dat dit dezelfde noodzaak moet zijn geweest die de gebroeders Grimm ook gevoeld moeten hebben.

De magie

Zou het het dan echt zo zijn dat sprookjes iets in zich hebben, iets magisch, een verhaal in symboliek, wat je onderbewuste herkent en het je daarom zo kan raken? Ik kan me voorstellen dat dit sprookje op sommige kinderen helemaal niet die impact heeft gehad, als dat het op mij nog steeds heeft. In die zin heb ik nog steeds dezelfde smaak en kunnen nog steeds de zelfde thema’s, of beelden mij raken. Wat maakt dit sprookje dan zo speciaal voor mij? Wat waren de dingen waaraan ik het herkende? Dat zou ongetwijfeld de sleutel zijn om dit mysterie te ontrafelen. Hoe meer ik erover nadacht hoe verder ik verwijderd raakte van het sprookje, wat het met me deed en de magie die ik erbij ervoer.  

Een sprookje is in feite te mooi om ‘waar’ te zijn

Wellicht is dat ook net de kracht van een sprookje. De kracht ervan verblijft achter de nevelen van het onderbewuste. Het laat zich zien in eigen beelden die je erbij creëert, die het sprookjesachtige van jezelf laten zien.